Ewa Szelburg – Zarembina – urodzona 10 kwietnia 1899 w Bronowicach k. Puław, a zmarła 28 września 1986 w Warszawie. Ewa Szelburg-Zarembina urodziła się jako córka Antoniego, ogrodnika dworskiego i Elżbiety – prostej krawcowej. Wkrótce rodzina przeniosła się do Nałęczowa, gdzie jako młoda dziewczyna uczęszczała do szkoły. W 1916 roku ukończyła Gimnazjum Władysława Kunickiego w Lublinie. W 1916 założyła III Żeńską Lubelską Drużynę Skautową przy prywatnym gimnazjum Arciszowej w Lublinie. W tym okresie podjęła również pracę jako nauczycielka. W latach 1918-1922 studiowała filologię polską i pedagogikę na UJ w Krakowie. Przez kolejne 7 lat pracowała jako nauczycielka w seminariach pedagogicznych.

W okresie okupacji była działaczką podziemia oświatowego i redaktorką konspiracyjnego miesięcznika „W świetle dnia”. Debiutowała w 1922 na łamach tygodnika „Moje Pisemko” jako autorka utworów dla dzieci. Dla dorosłego czytelnika wydała w 1924 Legendy żołnierskie i od tej pory pisała zarówno dla dzieci jak i dla dorosłych. 20 kwietnia 1965 zwróciła się do społeczeństwa z apelem uczczenia pamięcią bohaterstwa oraz męczeństwa młodzieży i dzieci w dziejach Polski. Apel wywołał gromki odzew i ze składek społecznych powstało w Warszawie Centrum Zdrowia Dziecka. Pochowana w Nałęczowie.